Nefret; acıyla beslenen sefil bir duygudur. Masum doğarız safızdır, temizizdir. Ondan sonra nefret başlar. Her şeye karşı; okula, hayata, aşka, insalara, sandalyeye ya da masaya. Varolmanın verdiği nefret, varolan varlıklarla ve varolduğuna inandığımız “duygu” denilen sefil içgüdülerle zamanın hayasızca akışıyla beraber içimizde büyür. Bunu tutmak herkes için zordur ve de bu soyut kavramı -bu sefil duyguyu- somutlaştırmak isteriz. Ben yazıya döküyorsam, diğeri insan öldürüyor. Bir başkası kafayı çekerek, tümüne küfür ediyor. Zaman geçtikçe insanlar olgunlaşmıyor hayır, daha çok beğenmiyor. Daha çok dertle uğraşıyor, daha çok acı çekiyor. Nefretle doluyor, nefret.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder