İkilem.

Ben baya bi ikilemde kaldım. Somut bi ikilem değil ama önemsenmesi gereken bi konu olduğunu düşünüyorum.
Farzı misal bi masada 5 kişi oturuyor. Bunlardan iki tanesi kendilerince önemli ya da anlamlı bi konu üzerinde "konuşuyorlar". Geyik yapmıyorlar, hangimiz daha çok komiklik üretiriz yarışına düşmüyorlar. Ciddi denebilecek bi muhabbet dönüyor. Sonra bu 5 kişilik grubun muhabbete dahil olmayan üçlünün içinden herhangi biri iki kişi arasında dönen muhabbeti makaraya sarıyor ya da ordan kendine bi malzeme üretip eğlenmeye çalışıyor. Haklı olarak şu zamanda nadir bulunan "güzel ve nitelikli" muhabbetinin içine limon sıkılan ikili bozuluyor ve provakatör ruhlu üçünkü kişiye tabiri caizse çemkiriyor, bozuyor, hor davranıyor.

Buraya kadar her şey normal.

Benim ikileme düştüğüm nokta, daha ilk hatasında bu insana cephe almak doğru mudur değil midir? Yani bunu bir kere yapan niye hep yapmasın ki diye "al işte teneke, vursan tın tın ses gelcek. ot gelmiş saman gitcek. o değil kendine hayrı yok bari benim de sinirimi bozmasa." tarzı düşünmek ve o anda yaftalamak mı doğru? Belki o anda kafası çok meşguldur ve bi şekilde zihnini boşaltması, saracak başka bi şeyler bulması gerekiyordur. Belki stresine başka türlü atamamıştır da aklından ilk geçeni direk kulağında süzmüştür. Çünkü artık öyle bi durumdayız ki, sadece konuşmak iyi gelebiliyor. Bomboş, anlamsızca, zeka birikintisi olmadan kurulan cümleler, atılan kısa kahkahalar, izlenen videolar... Eve gidip sessiliğe kavuştuğunuzda sadece gürültü yaptığınızı fark edip, başınızda ufaktan bi zonklama. Ama o anda zihninizin hakkaten boşaldığını fark etmeniz. Aslında başlı başına "geyik" kavramı...



Şu durumda muhabbeti bölünen ben olsam, çok kızarım. Adam gibi iki çift laf edebileceğim çok nadir insan kalmışken, onca geyikten sonra az biraz kafamı çalıştırmamı sağlayacak bi sohbet edebiliyorken bunun bölünmesi çok sinirimi bozar.

Empati her zaman gerekli midir? Gerekliyse niye bu kadar zor bir zanaattir?