Kader Mahkumu

Her zaman okuluma yakınlığıyla övündüğüm evime çok yakın bir lise bir de ortaokul var. Evimi, liseyi ve ortaokulu uzayda 3 nokta olarak görüp noktaları doğrularla birleştirirsek dik açılı köşesinde evimin olduğu bir eşkenar dik üçgen meydana gelebilir.

İşte bu eşkenar dik üçgenin dik açılı köşesindeki evimde bugün her zamanki gibi takılırken arka köşedeki ortaokuldan sesler duymaya başladım. Seslere şöyle bir kulak kabarttım ki ne duyayım: çocuklar biraa biraa diye bağırıyorlardı. Bir anda ‘’noluyo lan’’ ile ‘’helal olsun lan bizim çocuklara’’ arası tepkilerle yerimden kalktım ve sesi daha iyi duyabilmek için arka tarafa doğru yürüdüm.

Yürürken gözümde eski bir görüntü canlandı. Daha ilkokula giderken oturduğumuz yerde bir okul vardı. Akşamları çocuklar evlerine giderlerken bazen kandillerde bazen de Cuma günleri bir teyze gelir açar elindeki poşetleri önünden geçen çocuklara bir şeyler dağıtırdı.

Biran bu teyze gibi bir köşeye kurulıyım diye düşündüm. ben de çocuklara bira dağıtayım dedim. Günlerden de cumaydı zaten. Biran ‘’Olum lan şişeler çok belli olur ama’’ dedim. Sonra dedim ‘’gazeteye sarıp dağatırız amına koyayım. ‘’.

O ara düşünce fırtınalarıyla berabercama gelmiştim. Baktım sesler hala devam ediyor. Jeton o an düştü: Çocukların ''bira'' dedikleri şişe veya kutu efes değil sınıflarının adı ''1-A'' ydı.

En son, smells like teen spirit’in davulunu çalarken her seferinde bir kick eksik vurduğumu yıllar sonra fark ettiğim o an gibi olmuştum.

Ve hala kendimi toparlayamadım.

Orhan Baba’dan gelsin:


Dertler benim çile benim 
Hayat senin olsun
Ben daha ne çile dertlere yolcuyum
Ben alnına dert yazılan kader mahkumuyum