Şehir Çocukları

biz şehir çocukları nefes aldığımız beton blokların arasında sevişip ölürken, sevilip terkedilirken bir şeyler gelmedi aklımıza umutsuzluğumuzdan başka. ne bir bal ağacının goncası ne de yeni elbiselerin içindeki güzelliği görebilmek bizim için anlamlı değildi. biz şehir çocukları 2 dakikalık duraklar arasında metroda bulduk aşkı, gökyüzünde trilyonlarca ışığın altında bulmak varken yerin dibinde... dokununca çalışan aletlerdi bizi havalı gösteren oysa ıslık çalabilmek kuşlar gibi... zamansız geçti insanlar yanımızdan çok büyüktü çünkü beton bloklar ayırdı bizi haberli habersiz ,adımlar değil kısa yürüyüşler lazımdı görmek için bulutları ve biz şehir çocukları hep habersizdik öpüştüğün zaman gökyüzü nasıl kokardı ve nasıl görmeli gözlerimizdeki dağları ,biz şehir çocukları ya hiç öpüşmedik ya da parayla hepten seviştik, ayılanlarımız olduysa da biz şehir çocukları hemen terkedildik, köpekler bizim değil sokakların, yıldızlar bizim değil gökdelenlerindi, hislerimizse bizim değil şehrin ... ve biz şehir çocukları direndiğimiz her damlada kan kaybettik sonrasında soran olmadı gökyüzünden çalınmış bulutları