Ben ne oldum arkadaş?

Önce kendime bi haykırasım var. Saçı başı yolunası, gırtlağına parmak sokulası, abartılıp da ensesine şaplak atılası bi insan oldum ben. Ben bohemlere düştüm. Gündemi twiterdan takip ettim ben, üyesi olduğum blogu bile okumaya üşendim ben. Gün geldi farkına vardım, uyandım da aynı zamanda ben.

Sebebini buldum. Ben bir salgın hastalığın içine düştüm. DEXTER. Yes bebeğim, oov bebeğim. Come on bebeğim. Her neyse. Her boş vaktimi onun karşısında geçirir oldum. Amansızca ve de çılgınca, art arda bir sonraki bölümünü izler oldum. Ertesi gün sınavım olmasına rağmen, erken kalkmam bile gerekse gecenin körüne kadar Dexter izledim. Hatta gündemi twitterdan takip ediyorum dedim ya, heh onu da dizinin dolmasını beklerken oyalanmak için yaptım. Ama kınanmamalı, yadırganmamalıyım. Sevilmeli, bağra basılmalı, şefkat ilacıyla şifa sunulmalı, "nolcak olum olur öyle arada" denilmeliyim. Fakat acı olan şu ki, henüz 2.sezonda olduğumdan dolayı bi 2buçuk sezon daha bu naçiz ve sebepsiz hayatıma devam edicem. Bunu beynim engellemek istese, kalbime söz geçiremiyorum. Ve bunu ilk defa burda açıklıyorum, sanırım Dexter'a büyük saygı duyuyor, an ve an kendisine platonik duygular beslemeye başlıyorum. Bu kadar kusursuz cinayetler zinciri, bu kadar duygusuz bir erkek... En aşığım diyen adama kök söktürecek derece düşünceli ve anlayışlı bir sevgili... Her ne kadar rol yaptığını, normal görünmek için bi ilişki yürüttüğünü bilsemde etkileniyorum. Evet evet, seri katil çekiciliği olduğu da bi gerçek. Ama yaptığı işin doğruluğu ve tekniği bence ayakta alkışlanmalı.

Dexter'ın senaryosunu yazanlara sesleniyorum: Siz dev birer kedisiniz.

A lot of kisses.