İnsan + Hayvan = 2 Hayvan

Seçim yaklaştıkça nedense insanın içini bir heyecan kaplıyor. kimi zaman çok az umutlu çoğu zaman da çok umutsuz olsam da çoğu zaman çok umutsuz olmama rağmen içimi kaplayan heyecanı beşiktaşlı olmamla açıklayabilirim heralde.

Bazen sevinç her zaman keder,
Beşiktaşlı olmak yeter.

Yaşama sevinci demişken bu günlerde en çok kurduğum cümleyi bi daha kurdum demin ''insan garip varlık  aq''. kendini garip sanması da garip aslında. ama bence insanın garipliğinin temel nedeni kendine fazla misyon yüklemisinden geliyor. insan düşünen hayvan diyip etrafta ibne ibne gezinirken hayvanlık yapan birini gördüğümüzde garip sıfatını yerleştiriyoruz. halbuki taa en başta kabaca canlıları 3'e değil 2'ye ayırıp insanı tıp ki kuş,balık gibi hayvanın alt sınıflarından biri olarak görsek kendi kendimize bu kadar şaşırmayız herhalde.  eşini öldüren insanları 3. sayfada gördüğümüzde ''ohaa yuh amna koyıyım'' diyeceğimize ''ben bunu belgeselde görmüştüm kanka, harbiden bak önce çiftleşiyo ondan sonra öldürüyo'' diyebiliriz, çocuğunu satan ebeveynleri görüp '' bu nasıl 'insanlık' '' diye düşüneceğimize yine ''belgeselde görmüştüm abi hayvanın karnı acıkınca çocuklarına girişti aq'' diyebiliriz ve ya bir kız için yıllardır süren dostlukları biten arkadaşlara '' bir kız için değer miydi bee'' diyeceğimize '' abi sen yine iyisin adam belgeselde karı için kankasını yedi bee'' diyebiliriz. bence demeliyiz de.

bi de bu hayvan-insan muhabbetinde takıldığım bir nokta daha var. küçükken bi gün ekmek almak için bakkala gidicem. evden çıktım merdivenlerden indim falan. güneş batmış hava da kararmak üzere. bizim apartmanın önündeki çiçeklerle uğraşan bir komşu teyzemiz vardı. aslen beni çok severdi. en azından öyle olduğunu sanıyorum. çıktım apartmanın kapısından çiçeklerin arasında bi karartı. hoşşt dedim. teyze ayağa kalktı. aa dedim köpek sandım pardon. neyse gittim geldim falan. takılıyoruz mahallede. alttan alttan kesiyorum teyze çok pas vermiyo bana. bir gün annemle haber göndermiş( iyice aşk hikayesine döndü amna koyıyım) ''kaan bana köpek dedi çok üzüldüm''.

sonra annem diyo neden dedin oğlum falan. diyorum valla köpek sandım. kötü bir niyetim yoktu. sonra gittik barıştık falan teyzeyle. her neyse.

Şimdi ben bu teyzeye köpek dedim.(aslında demedim) şimdi bu teyzeyi yetiştirenler taa en başından köpek olmanın o kadar da kötü bir şey olmadığını anlatsalardı sanırım bunlar böyle olmıcaktı, ve ya hayvanları küçük görüp aşşalamak yerine ''eşşek ne anlar hoşaftan'' diyeceğimize ''insan ne anlar samandan'' deseydik sanırım bu dünya daha yaşanası bir yer olurdu. o zaman ne insanlar ineklere tapardı ne de hayvanlar insanlardan korkardı.

Bu yazının altına '' tezek '' diye değil de ''su katılmamış hayvan'' diye imza atmak istiyorum.


Hayvan büyük puntolarla.