Bıraksalar Da Yürüsek

Hafifliktir kendinle kalmak, kimisi dayanamaz bu hafifliğin tadına.
Onlar için acıdır yalnızlık, acizliklerinin fısıldanışıdır kulaklarına. Daha önce hiç kalmamışlardır kendileriyle başbaşa. Kendi kendilerine konuşurlar, şarkı söylerler, korkarlar sessizlik denen arkadaştan.
Onlar dedim işte bizim dışımızda, sizin uzağınızda kalanlar.

Bunları düşündüğüm bir gece, kondu bir sinek gecenin kör karanlığında serçe parmağımın tırnağına. Koyuldu uzun bir yürüyüşe, kıllı kollarım onun için orman oldu, cildim karlı bir yoldu. Kolum ona dünya oldu, onun dünyasını durdurdum bir tokat yetti buna. Ağlayamadı, gülemedi... Kimse anlamadı, kendisiyle beraberdi.